Blog 1 wat eraan vooraf ging…
Wat eraan vooraf ging… Wat eraan vooraf ging….emigreren naar Italie doe je niet zomaar. Het begint er natuurlijk mee dat je enorm Italie liefhebber moet zijn. Nou dat zijn we! Daarnaast hebben we al 10 jaar een vakantiehuisje gehad in Italie, midden tussen de Italianen en het Italiaanse leven. Ook hebben we ongeveer een zelfde periode les gehad met diverse methodes. Dus, ja we spreken de taal voldoende. En dan begint het te kriebelen. Wat als? Vooral nu we twee jaar in Castel Rocchero wonen en ons daar zo thuis voelen… Dan wordt het dromen vanzelf durven en vervolgens doen!
We hadden een plekje in VilleCLoze, tussen Turijn en Frankrijk in. Een kleine authentieke ‘frazione’ van Fenestrelle. vijf tot zes keer per jaar kwamen we er, met veel plezier. In alle seizoenen, de winters om te skiën en verder om te wandelen. Na een paar forse wandeltochten waarbij de rood-witte GTA routes plots midden op een berg in niemandsland ophielden en ik niet terug wilde omdat ik wist hoe heftig dat was en we dus vooruit moesten in afwachting wat komen ging… en we dus afspraken moest maken over wat te doen als één van de twee iets zou overkomen, tja ben je daar 50+ voor? Dat was voor ons het moment dat we besloten dat we wilden gaan verkopen en een nieuw gebied wilden gaan ontdekken.
Na 8 jaar een eigen stekje gehad te hebben in de Italiaanse bergen, zijn we afgelopen voorjaar verhuisd naar de wijnheuvels, naar ons mooie dorpje Castel Rocchero. We hebben een appartement met twee slaapkamers gekocht, inclusief woonkeuken, woonkamer, twee badkamers en een terras van zo’n 50 m2. Maar die twee slaapkamers zijn het belangrijkste want ons eerdere optrekje was een deel van een omgebouwde stal waar alles open was met vide. Hoewel we daar met zijn zessen prima ‘open space’ geslapen hebben had het toch niet ieders goedkeuring. Zachtjes doen met alles wat je maar wilde was het devies. Maar nu dus twee riante slaapkamers en ook nog een goede echte Ikea slaapbank in de woonkeuken, dus kom maar door met al die vrienden en familie, er is plaats genoeg in de herberg op de heuvels.
We kochten van een mooie italiaanse zestiger. Hij was bescheiden, verlegen en leek eigenlijk niet te willen verkopen. Wij hadden ons appartement in VilleCloze inmiddels verkocht dus konden niet wachten want wat moesten we zonder italiaans huisje? We kregen te maken met de zoon van de mooie Italiaan. Een jonge dertiger. Hij was goed in onderhandelen, best wel streng ook. Bij de tweede bezichtiging boden we de vraagprijs. Il papà was overrompeld en kroop een beetje in zijn schulp. Achteraf werd ons duidelijk dat hij eerst zelf weer een eigen plekje wilde hebben. Gelukkig vond hij een lief huisje een straatje verderop. we mochten dit ook nog even bezichtigen. Met dit nieuwe huisje was de schroom voorbij en een half jaar na het akkoord konden wij intek nemen in ons paleisje.
Met de zoon, laten we hem M noemen, hebben we veel en goed contact. Nog steeds…. Hij heeft een forse carriere-move gemaakt maar daarover later meer. Wat zijn ze blij dat wij niet veel in het appartement wilden veranderen want wisten we wel dat de gordijnen echt van heel speciale stof waren en dat alles door nonna genaaid was? Wisten we wel dat de tegels in de blauwe badkamer azuurblauw zijn en heel speciaal en dat de tegels uit de beige badkamer van een bekende ontwerper zijn….we wisten het allemaal niet en voelden mee en waren ook blij met al die mooie kleuren en stoffen. De stellingen in de schuur bleken een soort dealbreker… M vroeg er veel voor en tja, het zijn maar stellingen in een schuur dus wij wilden er niet veel voor betalen. Ervan uitgaande dat het toch teveel gedoe zou zijn om ze eruit te halen. ( we hebben drie schuurtjes die zich in de donkere krochten van het complex bevinden…). Maar wat schetste onze verbazing bij de overdracht? Juist ja, de stellingen in de schuur waren toch weggehaald. Tja, je zal ze maar nodig hebben…
